سیستم اعلام حریق بیمارستان‎

در میان سیستم‌ها و پروتکل‌های بی‌شماری که برای محافظت از بیماران، کارکنان و بازدیدکنندگان طراحی شده‌اند، سیستم اعلام حریق بیمارستان یک سیستم حفاظت در برابر حریق است که همیشه آماده پاسخگویی در  شرایط بحرانی است. مانند هر مرکز دیگری، بیمارستان ها نیز از خطر آتش سوزی مصون نیستند. سیستم اعلام حریق بیمارستانی، یکی از اجزای حیاتی زیرساخت های ایمنی ساختمان است که وظیفه اصلی آن تشخیص وجود آتش یا دود و هشدار برای انجام سریع اقدامات مناسب است. در این مقاله یک نمای کلی از نحوه عملکرد یک سیستم اعلام حریق بیمارستان آورده شده است.

همچنین بخوانید: ضوابط و استاندارد نصب سیستم اعلام حریق

اشنایی با سیستم اعلام حریق بیمارستانی

سیستم های اعلام حریق اولین خط دفاعی در برابر آتش سوزی در بیمارستان ها هستند. این سیستم یک شبکه مهندسی دقیق از دستگاه ها و تجهیزات است که برای شناسایی، اطلاع رسانی و مدیریت شرایط اضطراری و آتش سوزی در داخل مراکز عمومی از جمله بیمارستان ها طراحی شده است. قابلیت‌ تشخیص سریع آن‌ها برای مداخله زودهنگام و امکان واکنش سریع و تخلیه در صورت وقوع آتش‌سوزی از اهمیت زیادی برخوردار است.

اجزای کلیدی سیستم‌های اعلام حریق بیمارستانی

• انواع دتکتور ها: این تجهیزات به عنوان چشم‌ و گوش‌ های هوشیار عمل کرده و دائماً هر نشانه‌ای از دود، گرما یا شعله را اسکن می‌کنند. در اتاق بیماران، راهروها یا مناطق مراقبت های ویژه، دتکتور ها مانند نگهبانان هوشیار هستند که هشدارهای اولیه را در مورد خطرات احتمالی ارائه می دهند. این دتکتور ها شامل دتکتور دود، دتکتور حرارتی و دتکتور شعله است. دتکتور های دود رایج ترین نوع هستند و از فناوری یونیزاسیون یا فوتوالکتریک برای تشخیص ذرات دود در هوا استفاده می کنند. دتکتور های حرارتی زمانی فعال می شوند که از آستانه دمای معینی فراتر رود، در حالی که دتکتور های شعله وجود شعله را تشخیص می دهند.

• دستگاه های هشدار دهنده: هنگامی که آتش سوزی شناسایی می شود، اطلاع رسانی سریع جهت اطمینان از ایمنی همگانی ضروری است. دستگاه‌های هشداردهنده یا آژیر و فلاشر وظیفه اطلاع رسانی و اعلام خطر را دارند. آژیر وظیفه اطلاع رسانی از طریق آلارم‌های صوتی را دارد و فلاشر ها نیز از طریق چراغ‌ های چشمک زن هشدار می دهند و افراد را از وجود آتش‌سوزی و نیاز به تخلیه فوری ساختمان آگاه می‌کنند.

• شستی های اعلام حریق: علاوه بر دستگاه های تشخیص خودکار، شستی های اعلام حریق دستی در امتداد راهروها و در سایر مناطق کلیدی نصب می شوند تا به افراد حاضر در محل این امکان را دهند که در صورت تشخیص آتش سوزی یا موارد اضطراری دیگر، زنگ هشدار را به صورت دستی فعال کنند.

• کنترل پنل اعلام حریق: به عنوان مرکز فرماندهی سیستم اعلام حریق، این دستگاه بر ورودی های شستی اعلام حریق نظارت می کنند و سیگنال ها را از دتکتور ها دریافت کرده و فعال سازی دستگاه های هشدار دهنده را هماهنگ می کنند. همچنین ممکن است با سایر سیستم های ساختمان مانند سیستم های HVAC (گرمایش، تهویه، و تهویه مطبوع) برای کنترل جریان هوا و جلوگیری از انتشار دود ارتباط برقرار کنند.

• سیستم های اطفاء حریق: در حالی که تشخیص زودهنگام و تخلیه بسیار مهم است، بیمارستان ها همچنین باید به سیستم اطفاء حریق جهت مهار و خاموش کردن سریع آتش مجهز باشند. اسپرینکلر ها، کپسول های آتش نشانی و عوامل سرکوب تخصصی دیگر به صورت استراتژیک برای مقابله با شعله ها، محدود کردن گسترش آن و به حداقل رساندن آسیب قرار دارند.

به طور کلی، سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر اغلب برای بیمارستان ها در مقایسه با سیستم های اعلام حریق معمولی سودمندتر در نظر گرفته می شوند.  چرا که برخلاف نوع متعارفی آن با شناسایی دقیق مکان حادثه، زمان پاسخ‎دهی را به حداقل می رساند. همچنین آنها امکان پاسخ هشدار سفارشی‌سازی شده را بر اساس مکان، نوع و شدت زنگ هشدار ممکن می سازند. این انعطاف‌پذیری برای بیمارستان هایی که به پروتکل‌ های پاسخی متفاوتی نیاز دارند، مفید است. اما با در نظر گرفتن عواملی مانند کمبود بودجه یا امکانات یک سیستم اعلام حریق معمولی نیز بسیار مفید واقع می شود.

آمادگی های قبل از وقوع حوادث

• آموزش: از جمله مهمترین پیش آمادگی های حوادث، آموزش پرسنل بیمارستان است. قبل از هر چیز آنها باید قادر باشند تا آرامش خود را در مواقع اضطراری حفظ نمایند و همچنین باید در مورد روش استفاده صحیح از سیستم های اعلام حریق، روش های تخلیه و پروتکل های واکنش اضطراری آموزش ببینند.

• تست و نگهداری: به دلیل ماهیت حیاتی اطمینان از ایمنی بیماران و کارکنان، معمولاً آزمایش مکرر  تجهیزات اعلام حریق توصیه می شود. نیاز هر دستگاه برای تست عملکرد آن می تواند بر اساس عواملی مانند الزامات قانونی، نوع تاسیسات و توصیه های سازنده متفاوت باشد. با این حال، یک روش معمول این است که به صورت هفتگی و ماهانه انجام شود. با انجام تست های هفتگی و ماهانه، می توانید اطمینان حاصل می شود که سیستم اعلام حریق از نظر عملکرد صحیح و مطابقت با استانداردهای ایمنی است. علاوه بر این، می توان با یک متخصص ایمنی آتش نشانی برای راهنمایی متناسب با نیازهای تأسیسات مشورت کرد.